کاستی‌ها و راهکارهای اسلامی شدن دانشگاه‌ها

‎شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی دانشگاه‌های تهران در بیانیه ای ضمن استقبال از هر حرکت منسجم، عالمانه و جدی در جهت اسلامی شدن دانشگاه‌ها و تقدیر از خیرخواهی مسئولان در این زمینه و..

به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، متن کامل بیانیه تحلیلی شورای تبیین مواضع بسیج دانشجویی دانشگاه‌های تهران در مورد اسلامی شدن دانشگاه ها بدین شرح است:

 

جنبش اصیل دانشجویی بنا بر مقتضیات و وظیفه مطالبه‌گری خود همواره ضروری می‌داند که مشکلات موجود را گوشزد کرده و به مسئولان دلسوز در جهت حل آنها کمک‌های فکری و عملی کند که در این میان کسانی که داعیه‌ اصولگرایی و دفاع از مبانی انقلاب را دارند، از دیگران مسئول‌ترند و پیکان انتقاد و اصلاح‌خواهی بیشتر به جانب ایشان نشانه می‌رود، به همین جهت از باب اهمیت موضوع و مباحث طرح شده، بسیج دانشجویی ضمن استقبال از هر حرکت منسجم، عالمانه و جدی در جهت اسلامی شدن دانشگاه‌ها - که آرمان حضرت روح الله و مطالبه مقام معظم رهبری است- و تقدیر از خیرخواهی مسئولان در این زمینه و تلاش‌هایی که انجام شده، به ذکر برخی کاستی‌ها در این عرصه به تفکیک بخش‌های مختلف آن اهتمام می‌ورزد.

1- نگرش و اندیشه

یقیناً مهمترین حوزه اسلامی سازی دانشگاه ها حوزه نگرش و اندیشه است. تغییر در نگرش مسئولان و اساتید و تصحیح بنیان های فکری، اولین و مهمترین گام در این جهت است. این مهم می طلبد که در حوزه هایی مانند معرفت شناسی و روش حصول علم، جستاری تازه صورت پذیرد و در این میان مهمترین وظیفه بر عهده عالمان علوم دینی است، لکن فراهم آوری محیط کرسی های آزاد اندیشی به دور از حب و بغض های شخصی و جناحی و فارغ از دعواهای سیاسی، جهت تبادل آرا میان اندیشمندان این حوزه ضرورتی انکار ناپذیر است و پر واضح است که این اتفاق میمون و مبارک نه در جلسات و شوراها، بلکه در متن حوزه و دانشگاه باید رخ دهد و قطعاً وظیفه‌ آماده‌سازی چنین محیطی بر دوش نهادهایی است که در سیاست‌گذاری این امور نقش اساسی دارند.

وجود افراد غیر متخصص در حوزه علوم انسانی در این نهادها - بخصوص شخصیت های حقوقی که به واسطه تضمین اجرایی در این نهاد ها حضور دارند- انتخاب افراد پرمشغله و عدم برگزاری منظم جلسات همه و همه باعث شده که علی رغم گذشت بیش از یک دهه از اهتمام برای اسلامی کردن دانشگاه ها، این نهادها مشغول تصویب مصوباتی مانند عزل و نصب روسای دانشگاه ها و یا طرح تفکیک جنسیتی شوند که اگر چه لازم هستند اما نه کافی اند و نه وظیفه عالی‌ترین مراجع تصمیم گیری فرهنگی نظام. تقلیل این نهادها و مشغول کردن آنها با چنین وظایفی تنها به کند کردن این روند و فرسوده کردن اساتید عضو می انجامد.