اقــــتـــصـــاد و جـــنـــگــــــــ ـــنـــــــرم!

"هوالحکیم"

 نه مرز تنها مرز آبی و خاکی است، نه حمله، تنها حمله زمینی و هوایی

در هجوم نظامی طمع به خاک است و زمین، ولی در شبیخون فرهنگی طمع به اخلاق است و دین

هجوم نظامی با سر و صدا و سرعت است ولی تهاجم فرهنگی آهسته و آرام است

آنجا شهادت خانواده ای را سر افراز میکند اینجا اعتیاد و ابتذال دودمانی را شرمگین می سازد

آن ترسناک و نفرت آفرین است این فریبنده و جذاب

آن حمله افراد را به دفاع و مقاومت وا می دارد و این به استقبال و پذیرش می فرستد

کشته آن شهید است و مرده این پلید.

آن پیداست و این پنهان

در آنجا زمین از دست می رود و در اینجا شرف و دین

اسیران آن میدان (آزاده اند) و گرفتاران این میدان معتاد و آلوده اند.

آنجا سلاح موشک و بمب است اینجا ماهواره و امواج تصویری.

تیر و  ترکش بر سر ودست می نشیند ولی زهر هوس و ویروس گناه بر ایمان و اندیشه آسیب می رساند

بکوشیم تا از مجروحان این جبهه و ترکش خوردگان این حمله نباشیم.

نابسامان وانمود کردن اوضاع اقتصادی واجتماعی کشورهای مخالف از شیوه‌های مبارزه اقتصادی است. ریسک سرمایه‌گذاری‌های خارجی را در کشورهای مخالف به شدت بالا می‌برند. فعالیت‌های اقتصادی در آنها را ناامن جلوه دهند.  جین شارپ و رابرت هلوی در این باره می‌نویسند: «... خارج کردن وجوه نقدی از بانک‌ها که به بحران مالی و نابسامانی وضعیت اقتصادی در سطح بین المللی منجر می‌شود نمونه‌هایی از پرهیز از همکاری اقتصادی هستند.

 علاوه بر این در عرصة بین المللی، تشویق شرکت‌ها و مراکز تجاری یا سازمان‌های غیر دولتی به خودداری از همکاری با رژیم‌ها تأثیر بسیار زیادی بر دستیابی به هدف دارد و به تضعیف حاکمیت منجر می‌شود. بی‌ثباتی اقتصادی نه فقط به تضعیف تکیه‌گاه‌های قدرت منجر می‌شود، بلکه محدود کردن قدرت با این شیوه‌، توان ضربه زدن به مخالفان سیاسی و سرکوب آنها را از حاکمیت می‌گیرد.» (1)

 در حال حاضر  82 درصد سرمایة جهان، 95 درصد فناوری و تکنولوژی جهان و 91 درصد صنعت جهانی در اختیار 17 درصد از جمعیت جهان است که عمدتاً در هشت کشور صنعتی هستند. 83 درصد جمعیت جهان، فقط 18 درصد ثروت موجود در کره زمین و 9 درصد صنعت و 5 درصد تکنولوژی و علم جهان را در اختیار دارد.(2)

طبیعتاً ‌وقتی نبض اقتصادی جهان در اختیار هشت کشور صنعتی باشد، اینان می‌تواند بدون نیاز به قطع‌نامه‌های شورای امنیت یا سازمان ملل هر کشور مخالفی را به هر انگیزه‌ای تحت فشار شدید اقتصادی قرار دهند و او را تسلیم خواسته‌های خود نمایند. هم‌اکنون شاهد هستیم که از این حربه علیه کشور ما استفاده می‌کنند. از سال 2007 میلادی برخی از مؤسسات مالی و بانکی کشور، بانک‌هایی همچون بانک ملی، ملت، صادرات و سپه، مورد تحریم یکجانبه امریکا قرار گرفتند.

----------------------------------------------------------

پی نوشت:

(1) (جامعه مدنی، مبارزه مدنی، ص54.)

(2) [ر.ک: گزارش توسعة انسانی سازمان ملل متحد در سال 2007؛‌همچنین ر.ک: کتاب دیکتاتوری کارتل‌ها، امیرکبیر، 1363] 

جنــــــــگ نـــــــرم و اقتـــــــصــــاد

نا امیـــد کــردن مـــردم

یکی از شگردهای دشمنان در جنگ نرم، پراکندن یأس و ناامیدی در سطح جامعه است. ناامیدی از حاکمان و ناامیدی از اصلاح امور، و استفاده از این فضا برای تضعیف ارکان و پایه‌های حکومت دینی. تلاش زیادی در ناکارآمد جلوه دادن نظام اسلامی در میان مردم دارند.

 احساس ناکارآمدی از اصل ناکارآمدی مضرتر است.مقام معظم رهبری در این باره میفرماید: در تاریخ 1/1/1386: «همیشه دشمنان بیرونی ملت ایران سعی کرده اند این «میکروبها» را درون جامعة ایرانی رسوخ دهند: «شما نمیتوانید»، «شما قادر نیستید»، «آینده تان تاریک است»، «افق تان تیره است»، «بیچاره شدید»، «پدرتان درآمد». سعی این بوده است که ملت ما را ناامید، کسل، بی اعتماد به نفس، تنبل و چشم به دست بیگانه بار بیاورند.»

جلوگیری از روابط اقتصادی منطقه‌ای

گره زدن اقتصاد کشورهای جهان سوم به اقتصاد کشورهای بزرگ و استعمارگر از اهداف اصلی و سیاست‌های کلان اقتصادی آنان است. به همین دلیل تلاش می‌کنند از روابط اقتصادی منطقه‌ای و خارج از سیستم‌های جهانی در میان کشورهای هم‌افق جلوگیری نمایند.

 به عنوان مثال، روابط اقتصادی کشورهای عربی (22 کشور عضو اتحادیة عرب) با یکدیگر روز به روز کاسته می‌شود؛ اما مبادلات تجاری آنان با کشورهای صنعتی به ویژه کشورهای غربی روز به روز افزایش می‌یابد. حتی در مورد ایران نیز وضع به همین منوال است. البته حجم مبادلات تجاری میان ایران و امارات بالا است اما امارات در حقیقت نقش دلالی در صادرات کالاهای کشورهای غربی و صنعتی را ایفا می‌کند. به تعبیر دیگر، مرکز منطقه‌ای توزیع کالاهای غربی است.

تک محصولی کردن تولیدات

بانک جهانی تحت نظارت قدرت‌های بزرگ و مستکبران و استعمارگران به گونه‌ای برنامه‌ریزی کرد که اقتصاد کشورهای دیگر، غیر از کشورهای صنعتی و پیشرفته را به اقتصادی تک محصولی تبدیل کند. مثلاً اقتصاد ایران را اقتصادی نفتی کردند.

 در حالی که پیش از آن ما در محصولات کشاورزی نه تنها خودکفا بودیم که صادرات هم داشتیم. اما در دوران استعمار نو و هجوم کالاهای غربی به داخل ایران، به گونه‌ای شد که ایران حتی در بخش کشاورزی به یک کشور تولید کنندة مواد خام تبدیل شد. محصولاتی همچون پنبه، توتون و تنباکو را صرفاً تولید می‌کرد؛ بدون آنکه خودش توانایی تولید فرآورده‌های آنها را داشته باشد.

این یعنی وابستگی شاید در نگاه اول از این مفهوم صلح دریافت شود ولی در واقع یک اهرم فشار است و عدم استقلال.

منبع 

منبع