السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین

تفکیک جنسیتی در دانشگاه ها (91/7/24)

بسم رب المهدی

مجری:نظرتان راجع به تفکیک جنسیتی در دانشگاه بگویید

دانشجو:میتوانیم به جای تفکیک در دانشگاه فرهنگ سازی کنیم.

استاد:در بحث دو مقام هست:

1-بیان این که حق مطلب چیست؟

2-مطلب را با توجه به شرایط اثبات کنیم.

به نظر من این کار(تفکیک)الان نباید انجام میشد،اول باید بیشتر کار میکردیم بعد تفکیک میکردیم.

دانشجو:حضور عایشه و حضرت زهرا (س)در زمان خودشان در جامعه چطور بود؟

مجری:قرار بود دانشگاه اسلامی بشود و با این کار میخواهیم دانشگاه را اسلامی ،آیا موثر است؟

دانشجو:فقط با جدا کردن ظاهری ،ظاهر دانشگاه اسلامی میشود،اما تا وقتی که اخلاق دانشجویان اسلامی نباشد دانشگاه اسلامی نمیشود.

دانشجو:اصل تفکیک درسته تو دانشگاه ها.مهم شیوه و روش است.من خودم برای هر دانشگاهی متناسب با جو آن جا روشی را پیشنهاد میکنم(متفوت با هم).دانشگاه ما بالاتر از استاندارد است.

مجری:این استاندارد چیست؟

دانشجو:وضعیت جامعه وضعیتی ما بین تهران و یزد

دانشجو:در زمان ظهور امام زمان(عج)از میان 313 یار ایشان 50 یا 60 نفر خانم هستند.این یعنی خانم ها خیلی خوب میتوانند در جامعه فعالیت کنند.امام خمینی با تفکیک جنسیت در دانشگاه تهران مخالفت کردند.

استاد:حوزه و دانشگاه باید برای جامعه فکر کنند و زندگی مردم درست کنند.اصل تفکیک جنسیت در یک محیط علمی نیاز است.

دانشجو:ما نباید زیاد به مسائل تاریخی اهمیت بدهیم و روی آن تاکید کنیم.فقه ما قابلیت انعطاف دارد(ممکن است در زمان های گوناگون احکام گوناگون صادر شود)

استاد:حضرت امام(ره)با انقلاب سفید مخالفت کردند.اساس بحث این است که افراد گرفتار گناه نشوند.ما روی گذشته حرف میزنیم ،باید به آینده هم فکر کنیم و اصل را دوری از گناه قرار دهیم .باید دانشجویان با فکر ،راه دوری از گناه را پیدا کنند.

مجری:آیا تفکیک جنسیتی باعث اصلاح دانشگاه میگردد؟که اگر دانشگاه اصلاح شود،جامعه اصلاح میشود؟پیاده کردن اخلاق و فرهنگ سازی در دانشگاه به چه صورتی باید انجام بگیرد؟

دانشجو:اخلاق با زور به دست نمیآید .خود فرد باید به آن برسد.فقط میتوان به وی اخلاق را نشان داد ولی نمیتوان کسی را متخلق به اخلاق محمدی (ص) کرد.نشان دادن اخلاق صحیح،راه گسترش اخلاق است.

دانشجو:ما میتوانستیم از کودکی آموزش های لازم را به فرزندانمان بدهیم.

دانشجو:به جای منفعت شخصی به منافع جامعه بیندیشیم.ما همه وقتی وارد دانشگاه میشویم میدانیم که وارد محیطی میشویم که در آن با جنس مخالف ارتباط داریم و این موضوع برایمان جذاب است.در دانشگاه ما غیر از این جذابیتی وجود ندارد.مثلا گروه فیلم و هنر ما فعالیت های جذاب ندارد یا گروهای ورزشی.

دانشجو:آیا تاکنون کسی از قرآن استنباط کرده که این روابط چگونه باید باشند؟

استاد:وحی به دو نوع است:

1-لفظ و معنا از سوی خداوند است که این همان قرآن است.

2-معنا از سوی خداست و الفاظ را پیامبر و معصومین گفته اند این احادیث است که وحی هستند.

این کار (استنباط از قرآن)انجام شده و افراد زیادی کارکرده اند اما کار زیاد انجام نشده چون این کار اولویت ندارد مسائل مهم تر زیاد داریم.

دانشجو:تفکیک جنسیتی توهین به شخصیت دانشجوست.باعث ایجاداین تفکر در دانشجو میشود که "من در مقابل جنس مخالفم هیچ شعوری ندارم"توهین به شعور دانشجویان است چون خودشان نخواسته اند تفکیک شوند.این جدایی باید تا حدی انجام گیرد که باعث زیان نشود.به دوست من زیان میرساند چون تعداد دختران مکانیک کم است.بودجه دانشگاه صرف این کار میشود در حالی که مسائل مهمتر داریم.(آسانسور خراب است)

دانشجو:منافع شخصی افراد با هم تعارض دارد.منفعت یکی این است که جدا باشد منفعت دیگری این است که مختلط باشد.

دانشجو:من با این صحبت که مختلط بودن برای دانشگاه ایجاد جذابیت میکند مخالفم.این که بگوییم در کشورهای غیر اسلامی دانشگاه ها را تفکیک کرده اند پس این خوب است،درست نیست آنها شرایط خودشان را سنجیده اند ولی ما اگر شرایطمان را ببینیم تفکیک جنسیتی باعث افزایش حساسیت ها میگردد.

دانشجو:میتوانیم در یک جلسه ای راجع به امر به معروف و نهی از منکر صحبت کنیم.

والسلام

فرهنگ بسیجی

سیاسی است اما سیاست زده و سیاسی کار نیست؛ جناحی نیست

مجاهد است اما بی انضباط نیست؛ افراطی نیست

متدین و متعبد است؛ اما متحجر نیست ،خرافی نیست

بابصیرت است اما از خود راضی نیست

طرفدار علم است اما علم زده نیست

اهل جذب است اما اهل تسامح در اصول نیست، پاسدار خطوط فاصل است

متخلق به اخلاق اسلامی است اما ریاکار نیست

در کار آباد کردن دنیاست اما اهل دنیا نیست

برنامه مراسم عزاداری ایام محرم در حضور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای

"هوالعظیم"

همزمان با فرارسیدن ایام سوگواری حضرت اباعبدالله‌الحسین علیه‌السلام، امسال نیز همچون سال‌های گذشته مجلس عزاداری در حضور رهبر معظم انقلاب برگزار خواهد شد.

این مراسم از هفتم تا یازدهم محرم (۱۴۳۴ ه. ق) برابر با پنج‌شنبه ۹۱/۹/۲ تا دوشنبه ۹۰/۹/۱۷، به مدت ۵ شب، همراه با اقامه‌ی نماز جماعت مغرب و عشا در حسینیه امام خمینی(ره) واقع در خیابان فلسطین، تقاطع خیابان آذربایجان برگزار می‌شود. همچنین هر شب قبل از اقامه‌ی نماز مغرب و عشاء، احکام شرعی توسط حجت‌الاسلام فلاح‌زاده بیان می‌شود.

از عموم مردم عزیز و عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام دعوت می‌شود تا در این مراسم شرکت فرمایند.

برنامه‌ی این مراسم به شرح زیر است:

ایام مراسم	تاریخ	قبل از منبر	سخنران	عزاداری
شب اول پنج‌شنبه	۷ محرم ۹۱/۹/۲	دعای توسل: مهدی سماواتی	حجت‌الاسلام صدیقی	میثم مطیعی
شب دوم جمعه	۸ محرم ۹۱/۹/۳	مرتضی طاهری	حجت‌الاسلام سیداحمد خاتمی	محمود کریمی
شب سوم شنبه	۹ محرم  ۹۱/۹/۴	منصور نورائی	حجت‌الاسلام پناهیان	سعید حدادیان
شب چهارم یکشنبه	۱۰ محرم ۹۱/۰۹/۵	سیدمحمد موسوی	حجت‌الاسلام رفیعی	محمدرضا طاهری
شب پنجم دوشنبه	۱۱ محرم ۹۱/۰۹/۶	صادق آهنگران	حجت‌الاسلام عالی	مهدی سلحشور

منبع

«علی مع الحق و الحق مع علی»

"هوالرحیم"

از نظر پیغمبر اکرم(ص)، میزان حق، امیرالمؤمنین است. از طریق سنى و شیعه نقل شده است که: «على مع الحق و الحق مع على یدور حیثما دار»؛ اگر دنبال حقید، ببینید على کجا ایستاده است، او چه میکند، انگشت اشاره‌ى او به کدام سو است. زندگى امیرالمؤمنین یک چنین زندگى‌اى است.

بیانات در دیدارمردم بوشهر در روز میلاد امام على(ع) - 1389/04/05

منبع:http://khamenei.ir

میلاد با سعادت امام هادی (ع) بر شیعیان آن حضرت مبارک باد

"هوالحمید"

ولادت امام هادی علیه السلام

.. در نبرد بین امام هادى (علیه‏السّلام) و خلفایى که در زمان ایشان بودند، آن کس که ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادى (علیه‏السّلام) بود؛ این باید در همه‏ى بیانات و اظهارات ما مورد نظر باشد.

در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یکى پس از دیگرى، آمدند و به درک واصل شدند. آخرین نفر آنها، «معتز» بود - همان‏طور که ایشان فرمودند - که حضرت را شهید کرد و خودش هم به فاصله‏ى کوتاهى مُرد. این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یکى به ‏دست پسرش کشته شد، دیگرى به دست برادرزاده‏اش و به همین ترتیب بنى‏عباس تارومار شدند؛ به عکسِ ... شیعه در دوران حضرت هادى و حضرت عسگرى (علیهماالسّلام) و در آن شدت عمل روزبه‏روز وسعت پیدا کرده؛ قوى‏تر شد.

سامرا و نفوذ امام هادی علیه السلام

حضرت هادى (علیه‏السّلام) چهل ‏و دو سال عمر کردند، که بیست سالش را در سامرا بودند؛ آن‏جا مزرعه داشتند و در آن شهر کار و زندگى مى‏کردند. سامرا در واقع مثل یک پادگان بود و آن را معتصم ساخت تا غلامان ترکِ نزدیک به خود را - با ترکهاى خودمان؛ ترکهاى آذربایجان و سایر نقاط اشتباه نشود - که از ترکستان و سمرقند و از همین منطقه‏ى مغولستان و آسیاى شرقى آورده بود، در سامرا نگه دارد. این عده چون تازه اسلام آورده بودند، ائمه و مؤمنان را نمى‏شناختند و از اسلام سر در نمى‏آوردند. به همین دلیل، مزاحم مردم مى‏شدند و با عربها - مردم بغداد - اختلاف پیدا کردند. در همین شهر سامرا عده‏ى قابل توجهى از بزرگان شیعه در زمان امام هادى (علیه‏السّلام) جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره کند و به وسیله‏ى آنها پیام امامت را به سرتاسر دنیاى اسلام - با نامه‏نگارى و... - برساند. این شبکه‏هاى شیعه در قم، خراسان، رى، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه‏ى اقطار دنیا را همین عده توانستند رواج بدهند و روزبه‏روز تعداد افرادى را که مؤمن به این مکتب هستند، زیادتر کنند. امام هادى همه‏ى این کارها را در زیر برق شمشیر تیز و خونریز همان شش خلیفه و على‏رغم آنها انجام داده است. حدیث معروفى درباره‏ى وفات حضرت هادى (علیه‏السّلام) هست که از عبارت آن معلوم مى‏شود که عده‏ى قابل توجهى از شیعیان در سامرا جمع شده بودند؛ به‏گونه‏یى که دستگاه خلافت هم آنها را نمى‏شناخت؛ چون اگر مى‏شناخت، همه‏ى‏شان را تارومار مى‏کرد؛ اما این عده چون شبکه‏ى قوى‏یى به ‏وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمى‏توانست به آنها دسترسى پیدا کند.

یک روزِ مجاهدت این بزرگوارها – ائمه(علیهم‏السّلام) - به قدر سالها اثر مى‏گذاشت؛ یک روز از زندگى مبارک اینها؛ مثل جماعتى که سالها کار کنند، در جامعه اثر مى‏گذاشت. این بزرگواران دین را همین‏طور حفظ کردند، والّا دینى که در رأسش متوکل و معتز و معتصم و مأمون باشد و علمایش اشخاصى باشند مثل یحیى‏بن‏اکثم که با آن‏که عالم دستگاه بودند، خودشان از فساق و فجار درجه یکِ علنى بودند، اصلاً نباید بماند؛ باید همان روزها بکل کلکِ آن کنده مى‏شد؛ تمام مى‏شد. این مجاهدت و تلاش ائمه (علیهم‏السّلام) نه فقط تشیع بلکه قرآن، اسلام و معارف دینى را حفظ کرد؛ این است خاصیت بندگان خالص و مخلص و اولیاى خدا. اگر اسلام انسانهاى کمربسته نداشت، نمى‏توانست بعد از هزار و دویست، سیصد سال تازه زنده شود و بیدارى اسلامى به‏ وجود بیاید؛ باید یواش یواش از بین مى‏رفت. اگر اسلام کسانى را نداشت که بعد از پیغمبر این معارف عظیم را در ذهن تاریخ بشرى و در تاریخ اسلامى نهادینه کنند، باید از بین مى‏رفت؛ تمام مى‏شد و اصلاً هیچ چیزش نمى‏ماند؛ اگر هم مى‏ماند، از معارف چیزى باقى نمى‏ماند؛ مثل مسیحیت و یهودیتى که حالا از معارف اصلى‏شان تقریباً هیچ‏چیز باقى نمانده است. این‏که قرآن سالم بماند، حدیث نبوى بماند، این همه احکام و معارف بماند و معارف اسلامى بعد از هزار سال بتواند در رأس معارف بشرى خودش را نشان دهد، کار طبیعى نبود؛ کار غیر طبیعى بود که با مجاهدت انجام گرفت. البته در راه این کار بزرگ، کتک خوردن، زندان رفتن و کشته شدن هم هست، که اینها براى این بزرگوارها چیزى نبود.

کودکی امام هادی علیه السلام

حدیثى درباره‏ى کودکى حضرت هادى است، که نمى‏دانم شنیده‏اید یا نه؛ وقتى معتصم در سال 218 هجرى، حضرت جواد را دو سال قبل از شهادت ایشان از مدینه به بغداد آورد، حضرت هادى که در آن‏ وقت شش ساله بود، به همراه خانواده‏اش در مدینه ماند. پس از آن‏که حضرت جواد به بغداد آورده شد، معتصم از خانواده حضرت پرس‏وجو کرد و وقتى شنید پسر بزرگ حضرت جواد، على‏بن‏محمد، شش سال دارد، گفت این خطرناک است؛ ما باید به فکرش باشیم. معتصم شخصى را که از نزدیکان خود بود، مأمور کرد که از بغداد به مدینه برود و در آن‏جا کسى را که دشمن اهل‏بیت است پیدا کند و این بچه را بسپارد به دست آن شخص، تا او به عنوان معلم، این بچه را دشمن خاندان خود و متناسب با دستگاه خلافت بار بیاورد. این شخص از بغداد به مدینه آمد و یکى از علماى مدینه را به نام «الجنیدى»، که جزو مخالفترین و دشمن‏ترینِ مردم با اهل‏بیت (علیهم‏السّلام) بود - در مدینه از این قبیل علما آن‏وقت بودند - براى این کار پیدا کرد و به او گفت من مأموریت دارم که تو را مربى و مؤدبِ این بچه کنم، تا نگذارى هیچ‏کس با او رفت و آمد کند و او را آن‏طور که ما مى‏خواهیم، تربیت کن. اسم این شخص - الجنیدى - در تاریخ ثبت [شده] است. حضرت هادى هم - همان‏طور که گفتم - در آن موقع شش سال داشت و امر، امر حکومت بود؛ چه کسى مى‏توانست در مقابل آن مقاومت کند. بعد از چند وقت یکى از وابستگان دستگاه خلافت، الجنیدى را دید و از بچه‏یى که به دستش سپرده بودند، سؤال کرد. الجنیدى گفت: بچه؟! این بچه است؟! من یک مسأله از ادب براى او بیان مى‏کنم، او بابهایى از ادب را براى من بیان مى‏کند که من استفاده مى‏کنم! اینها کجا درس خوانده‏اند؟! گاهى به او، وقتى مى‏خواهد وارد حجره شود، مى‏گویم یک سوره از قرآن بخوان، بعد وارد شو - مى‏خواسته اذیت کند - مى‏پرسد چه سوره‏یى بخوانم. من به او گفتم سوره‏ى بزرگى؛ مثلاً سوره‏ى آل‏عمران را بخوان؛ او خوانده و جاهاى مشکلش را هم براى من معنا کرده است! اینها عالمند، حافظ قرآن و عالم به تأویل و تفسیر قرآنند؛ بچه؟!

ارتباط این کودک - که على‏الظاهر کودک است، اما ولى‏اللَّه است؛ «وآتیناه الحکم صبیّا» - با این استاد مدتى ادامه پیدا کرد و استاد شد یکى از شیعیان مخلص اهل‏بیت!

سخنرانی حضرت آیت الله خامنه ای - 30/5/1383

منبع:سایت امتداد

حاجی ایرانی

مروری تصویری بر توصیه‌های رهبر انقلاب به حجاج ایرانی بیت‌الله الحرام.